Sa velikim žaljenjem obaveštavamo stručnu javnost da je preminula arh. Olga Milićević Nikolić, urbanista i autor više tekstova vezanih za prostore na području SFRJ.
Studirala je na Arhitektonskom fakultetu Univerziteta u Beogradu, u periodu 1949-1955. godine. Diplomirala je na temu ,,Uređenje Dečanske doline“ i još tokom studija odlučuje da se, u budućem radu, posveti vrtnoj arhitekturi. Postdiplomske studije završila je u klasi kod profesora Aleksandra Krstića (autora parka Manjež i jednog od najzasluženijih za ozelenjavanje Beograda).
Nakon diplomiranja radila je u birou „Oblik“ od 1955. do 1957. godine, kada odlazi u Beč i Pariz. Od 1961-1974. godine radi u kombinatu „Rasadnici“, gde je osnovala biro za projektovanje i uređenje slobodnih površina „Vrtna arhitektura“. Kao urednik časopisa Arhitektura i Urbanizam, a kasnije i Urbanizam Beograda, naročito se bavila slobodnim površinama. 1974. godine prelazi u Urbanistički Zavod, gde radi na urbanističkim planovima za Titov gaj (Stepin lug), Hipodrom, Novi rasadnik, groblje Lešće, zatim na uređenju Andrićevog venca. U periodu od 1979. godine počinje sa radom u Zelenilu Beograda kada radi na uređenju Trga republike, Pašićevog trga i nekolicine manjih prostora.
Vera Grbić dipl. inž. pejzažne arhitekture u svom sećanju na nju navodi:
„Ovom prilikom želim da se sa dužnim poštovanjem setimo divnog čoveka i urbaniste arh. Olge Milićević Nikolić koja je preminula 29. novembra ove godine, na njen veliki doprinos priznavanju i razvoju naše struke od najranijih dana.
Kao direktor biroa za projektovanje u Vrtnoj arhitekturi, davnih šezdesetih imala je svoje prve saradnike inženjere Šumarskog fakulteta, odseka za hortikulturu. Kasnije, kada je otišla u Urbanistički zavod grada Beograda, uključila je inženjere hortikulture kao saradnike na izradi urbanističkih planova i projekata.
Bila je direktor Biroa za projektovanje, Gradskog zelenila Beograd i uzor mnogima kasnije, u onome što je radila i načinu na koji je to radila. Promovisala je najbolje i drugačije, uključivala u projekte pored inženjera, arhitekata i pejzažista, umetnike (vajare, slikare, zanatlije, istoričare umetnosti – konzervatore).
Doprinela je mnogo u politici razvoja Gradskog zelenila, njegovog mesta u urbanizmu, planiranju i projektovanju, otvarajući direktno i indirektno velike mogućnosti za razvoj pejzažne arhitekture.
U ime onih koji je se sećaju, na ovaj način, da joj se zahvalimo nezaboravom.“
S poštovanjem ćemo je pamtiti.
Udruženje pejzažnih arhitekata Srbije